Zaterdag 20 januari 2024 was Renรฉ Arendsen, namens de Ridders van Gelre, voor Radio Gelderland aanwezig bij het Hofshuus te Varsseveld. Ondanks dat het bijna op steenworp afstand van Lichtenvoorde ligt, was ik er nog niet eerder geweest. Een mooie kans dus om eindelijk eens een bezoek te brengen aan dit bijzondere museum.
Zoals gebruikelijk in de Achterhoekse streek werden mensen al snel aangeduid met de naam van de boerderij of huis waar zij woonden. Zo ook met de eerste bewoners van het Hofshuus, zij werden โOp ten Hofโ en later โHofsโ genoemd. De naam Hofshuus gaat veel verder terug, naar de tijd van de graven van Lohn in Varsseveld. De boerderij maakte deel uit van een gehucht met meerdere gebouwen en droeg de naam โDen Hoff tho Verseveldโ.
In 1864 verliet pachter Lammert Hofs de boerderij om een eigen huis te betrekken. De nieuwe pachter, wever Teunis Buevink, woonde er met zijn gezin tot 1978. De laatste particuliere eigenaresse (ook een Buevink) verkocht de boerderij in 1990 aan Stichting Museum Kerspel Versefelt. De hallehuisboerderij is inmiddels een Rijksmonument. De gids die ons rondleidde door de museumboerderij vertelde dat zij met zoโn veertig vrijwilligers het hele museum, dus ook het omliggende erf met onder andere een bakhuisje, een karloods met werktuigen en een aantal stallen onderhouden.
Als eerste werden we rondgeleid door het Hofshuus zelf. Met name op de vroegere hooizolder was veel te zien. Alles is prachtig uitgestald en spreekt eigenlijk voor zich. De vertrekken in de boerderij zijn zo authentiek mogelijk ingericht. Met name voor de wat oudere bezoekers was het een feest der herkenning. De kelder vol met wekpotten en een pekelkuip en de worsten in de wieme. Er was zelfs nog een spekgaffel aanwezig, een lange stok om iets aan de wieme te hangen of eraf te halen. Zelf vond ik de bedstee met de klompen en kruiken eronder ook erg mooi. Zeker toen iemand vertelde dat er vroeger ook nog vaak een lade onder zat voor de baby.
Na een rondje over het erf werden we rondgeleid in de later gebouwde (2011) Gesinkschure. Beneden is er ruimte voor het organiseren van particuliere feestjes. Op de bovenverdieping was het ook een feestje! Wat een fantastische collectie. Behalve een klein kruidenierswinkeltje uit Westendorp stond er ook het volledige manufacturenwinkeltje van tante Mieneke (Kรคmink) uit IJzerlo. Na haar overlijden in 1981 sloot het winkeltje en werd het volledige interieur op een zolder opgeborgen. Andere musea wilden daar best een deel van overnemen. Dat wilde de familie echter niet, dit unieke winkeltje mocht niet uit elkaar worden getrokken. Het Hofshuus zag hoe uniek dit alles was en zo belandde het hele winkeltje in de Gesinkschure.
Toevallig was er een familielid van tante Mieneke aanwezig en zij vertelde dat ze als kind vaak in het winkeltje heeft gespeeld. Als tante Mieneke nieuwe spullen binnenkreeg, bijvoorbeeld ritsen of knopen, dan mocht zij helpen opruimen. Alles had zo zijn eigen houten laatje. Behalve fournituren en ondergoed verkocht tante Mieneke ook speelgoed, drogisterijartikelen en sieraden. Soms kwamen de mensen ook gewoon even schuilen voor de regen. Als mensen, klanten of passanten, de bus niet wilden missen, zette tante Mieneke gewoon een gevarendriehoek op de weg voorzien van de woorden: BUS STOP. Zo was het weer een prachtige ochtend vol verhalen. Ik heb er in ieder geval weer van genoten.
Klomptgoed 