Woensdag 18 januari een vrije dag, en dat kwam best goed uit. Mooi (droog) weer en vlakbij huis een slipjacht door de Achterhoekse streek. Nu zijn die er natuurlijk regelmatig, ik had echter nog niet de gelegenheid gehad er eentje te bekijken.
Slipjachtvereniging Midland Hunt was te gast bij het Romienendal in Gemeente Aalten. Toen ik arriveerde was men druk bezig met het optuigen van de paarden. Allemaal prachtig gepoetst en hier en daar mooi gevlochten staarten. Al snel ging de sliptrekker op pad om voor de meute honden een kunstmatig vossenspoor te maken. Op echte vossen jagen mag gelukkig niet meer.
In 1919 werd de Nederlandsche Jachtvereniging opgericht. Datzelfde jaar werd de eerste NJV slipjacht verreden op de Leusderheide. In 1924 verkreeg de KNJV het predicaat Koninklijk. Best een beetje hoog bezoek in de Achterhoek dus ๐. De slipjacht is eigenlijk een soort demonstratie van de oude tradities rondom de Engelse drijfjachten zoals deze vroeger gingen. Dat het als een belangrijke traditie wordt gezien blijkt wel uit het feit dat de slipjacht in 2019 werd bijgeschreven in de Inventaris Immaterieel Erfgoed.
De route wordt vooraf in overleg met landeigenaren vastgesteld, waarbij er rekening wordt gehouden met de aanwezige planten en dieren. Na het vertrek bij het Romienendal, ben ik naar de Boombeeksbrug gereden. In het zonnetje was het geen enkel probleem om even te wachten! Al snel kwamen er meer toeschouwers, dus werd er ook een gezellig praatje gemaakt. Heel in de verte, hoorde ik de Sint Hubertus honden al aankomen, en ik was niet de enige die ze al in de smiezen had! Een groepje van 6 reeรซn kwamen met grote haast voorbij gerend, op zoek naar een veilige plek.
Bij boerderij Nieuw-Gussinklo in Lintelo, Gelderland, Netherlands was de sherry-stop. Alle paarden kregen een welverdiend rustmoment met warme deken. De ruiters en amazones warmden zich op in de grote schuur. De meeste slipjachten bestaan uit 3 runs (routes) van zo’n zeven kilometer. Ook de honden konden hier even uitrusten. Het zijn echte werkhonden, er wordt niet geknuffeld. Ze vertoeven dan ook maar zelden in de keukens of huiskamers van hun baasjes. Zelf heb ik 13 jaar een Beagle gehad, Frankie. En nee, Frankie had absoluut geen jachtinstinct! Hij was een echte knuffel-geenjacht-hond. En dat heb ik eigenlijk toch wel liever.
Bij de laatste run werd er gesprongen. Over een sloot, inmiddels weer met een laagje water. Terwijl ik foto’s stond te maken, ging het vlak achter mij ineens mis. Een ruiter vloog door de lucht en belande plat op zijn rug. Dat was even schrikken! Gelukkig waren we er meteen met een aantal zorgverleners bij. Terwijl een omstander ondertussen de telefoniste van 112 op de hoogte hield, kwam de man weer bij kennis en wilde hoe dan ook meteen weer op zijn paard. Tja, welk paard?
Gelukkig bleek het dier nog steeds in het gezelschap van de andere paarden, en kon het aan de teugel worden terug begeleid naar het Romienendal. Na de laatste run kregen de honden als beloning een koeienpens waar soms geducht om werd gevochten. Met een saluut werden alle betrokkenen bedankt en zat de slipjacht erop. De landeigenaren kregen allen een taart met het logo van de slipjachtvereniging Midland Hunt.
De slipjachten geven me altijd weer een beetje een dubbel gevoel.. Wellicht omdat ik zelf zo’n enorme dierenliefhebber ben en me altijd afvraag of de viervoeters er net zo veel plezier aan beleven als de mens? Het levert wel mooie beelden op, dat dan weer wel.
Klomptgoed 